Banken (BMO, Bank Of Scotland, Rabobank) en wonen in het buitenland

Banken hebben soms moeite met een internationaal opereerende klanten. Internationaal flexibele mensen zijn ‘enge ongrijpbare wezens’, dus risicovol. Dit is iets wat je pas echt leert als je een paar jaar als expat leeft. Duidelijke contracten met goede arbeidsvoorwaarden doen er niet toe; banken hebben het liefst hun klanten binnen armlengte, zodat ze over hen kunnen “waken”.

Toen we naar Canada kwamen heb ik een bankrekening afgesloten bij de bank waar Quark Expeditions bankiert; BMO (Bank of Montreal). Prima service, aardige mensen. Maar; ruim een jaar, ondanks het overleggen van mijn contract, sta je als buitenlander onder curatele. Onafhankelijk van het saldo op de rekening. Je mag maar een bepaald bedrag pinnen en daar zit je zo aan. Nog erger was de lage limiet op onze creditcard. En aangezien heel veel betalingen hier op de creditcard gaan, inlusief gas, water, licht en verzekeringen, hadden we de limiet zo bereikt. Automatische afschrijvingen kennen ze hier alleen van de credit card. Dit leidde tot pijnlijke situaties; een aantal betalingen die geweigerd werden (wederom onafhankelijk van dat het saldo toereikend was), boze bedrijven aan de lijn die aannemen dat ze een stelletje wanbetalende buitenlanders als klant hebben, die meteen dreigen met boetes en aanmaningen. Pas een paar maanden geleden, na een jaar in Canada gewoond te hebben, zijn de limieten verruimd naar normale proporties en is dit probleem gelukkig over.

Dus dachten wij dat de problemen met de banken over waren. Totdat we een nieuw password nodig hadden voor onze sNederlandse paarrekening bij de Bank Of Scotland. Klinkt prachtig als merknaam en bovendien erg internationaal. Toen de medewerker echter ontdekte dat deze klanten in het buitenland wonen, zelfs in het verre Canada, schrok ze behoorlijk. Nou, dat is echt niet mogelijk. Don’t call us, we call you. Hier heeft u uw geld terug, we moeten u niet meer. Het gaat hier nota bene om een spaarrekening; we hebben er geld staan, dus risico voor de bank is nul. Maar blijkbaar niets mee te maken.

Gelukkig is daar onze vertrouwde oude Rabobank. De Coöperatieve Centrale Raiffeisen-Boerenleenbank. Een bank de meedenkt en de internationale wereld begrijpt. Toch? Of niet? We kregen een nieuwe medewerker aan de lijn, die niet begreep wat een expat was. En dat allemaal maar eng vond. En hoewel haar collega ons toestemming had gegeven om ons huis te verhuren, kon ze hierover in het “dossier” niets vinden (let op; wij zijn geen klant, maar een dossier! Eigenlijk best een sjieke naam). Dus kon ze geen toestemming geven voor het verhuur van onze huis. Ik heb geprobeerd uit te leggen dat banken moeten balanceren tussen risico verlagen en opbrengsten verhogen. En dat verhuur betekent; extra inkomsten voor ons, dus minder risico voor de bank. En dat een leegstaand huis juist duur en inbraakgevoelig, dus risicoverhogend, is. Kom op mensen in de financiele wereld; moet een marketeer uit een totaal andere branche jullie dit uitleggen?

De financiele wereld. Vele crisissen overleefd maar nog steeds zo twintigste eeuw. Zucht.