Als enigzins cynische marketeer ben ik erg kritisch over producten waar in mijn ogen zomaar een naampje op worden gezet (zie ook http://www.lagerweijtjestoronto.blogspot.com/2012/03/het-axe-effect.html), maar in dit geval waren we erg onder de indruk van een simpel ontbijtje. Alles smaakte verrukkelijk. Zelfs de rice-crispies blijkbaar, want Aimee nam hiervan vier (!) borden.
Na het ontbijt was het tijd voor Los Angeles. Of Lost Angeles, zoals Aimee het eerst noemde. Een beetje in paniek, want ze zij “Papa, ik wil niet lost (verdwalen) in Angeles”.
We reden eerst naar het financiele district van downtown, oftewel de wolkenkrabbers. Los Angeles is eigenlijk net zoals Toronto; veel laagbouw, weinig hoogbouw en slechts een handvol wolkenkrabbers. Wel zijn het indrukwekkende grote glazen gebouwen. We bezochten eerst echter Bradbury Building, een Victoriaans kantoorgebouw uit 1893. Niet zo bijzonder van buiten, prachtig stijlvol van binnen. En de set van een deel van de film Blade Runner uit 1982.
Vervolgens liepen we naar Angels Flight, een oud treinspoortje van maar 100 meter lengte heuveltje op. En een hoogtepunt voor de kids. Bovenaan waren er ook veel fonteinen die aantrekkelijk waren voor hen om mee te spelen. We liepen tussen de hoge gebouwen door naar een parkje genaamd Pershing Square. Mooi parkje, wel veel daklozen die de trieste kant van de stad lieten zien.
Na het financiele centrum reden we in vijf minuten naar het oorspronkelijke centrum, El Pueblo (=het dorp). Het oude Mexicaanse dorpje, nog redelijk in oorspronkelijke staat met twee kerkjes, een straatje en een pleintje. Bovendien overgenomen door de Mexicaanse bevolking in Los Angeles, dus je denkt even dat je Amerika hebt verlaten en in Mexico bent terechtgekomen, met de festivalletjes en feestjes. Een hele leuke tegenstelling met de wolkenkrabbers die zo dichtbij staan.
We gingen terug naar ons hotel. Door het uitvallen van de tom tom waren we inderdaad heel even “lost” in Angeles.
In het hotel gingen we uiteraard naar het dakterras voor een plons. Het zwembad was heerlijk, maar buiten het water was het fris door de harde wind. Heel jammer, want het was verder helemaal blauw en lekker zonnig.
We aten in een eenvoudig restaurantje om tijd over de te houden om rond half acht naar de Griffith Observatory te gaan. Deze sterrenwacht staat op de top van een heuvel in Griffith Park. Met de belofte dat er openbare telescopen zijn voor bezoekers. Helaas was echter deze afdeling gesloten; wel waren er gratis exposities over sterren en het heelal, vooral erg interessant voor ons mannetje. Maar het hoogtepunt van de Observatory is het ongeloofelijke uitzicht op de lichtzee van Lost Angeles..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten