Zaterdag waren we een behoorlijk stuk zuiderlijker
gevaren, door het Lemair kanaal naar een eiland met de naam Petermann. Dit is een bijzonder kleurrijk eiland in
Februari, omdat algen onder de sneeuw groen-rode kleuren afgeven,
die uiteraard mooi afsteken tegen het wit van het ijs en het zwart van
de rotsen. Op Petermann leven twee soorten pinguins en veel vogels.
’S Middags maakten we een duo-landing; eerste de ene
groep bij Wordie House, een oude kleine Britse basis, nu een verlaten museum. Bijzonder
is het oude historische bordje – “British
Crown Land”, om dit gebied te claimen voor de Britse kroon. Voor Wordie lag
een Weddell zeehond te rusten. Een
goede kans, want in de hut vonden we een recept voor gefrituurde zeehonden-hersenen
op toast, yammie! Plotseling kwam er een Fur-seal
uit het water zetten, die onze groep nieuwsgierig tegemoet kwam. Even
uitkijken, want deze dieren kunnen bijten en agressief zijn. Deze was echter
alleen geinteresseerd.
Na Wordie House switchten we groepen en gingen we naar Vernadsky
station, een Ukrainse basis die nog steeds bemand is, inclusief kleine bar en
souveniershop. De mannen hier (geen vrouwen) worden gestationeerd voor een jaar
en maken dus ook een winter door....brrrr. Het bezoekje leverde ons allemaal
een bijzondere stempel in ons paspoort op.
Na de landings hadden we een polar barbeque buiten op het
dek onder gezellige tropische discomuziek. De catering-crew gingen helemaal uit
hun dak op Gangnam style wat tot een vrolijke sfeer leidde. Ondertussen vond de
polar plunge plaats. Ik koos er een keer voor om NIET mezelf in het ijskoude
water te gooien. Belangrijkste reden is dat ik ook al meeging als staf op de
kampeerexcursie die avond en met alle buitenactiviteiten wilde ik niet te veel
afkoelen.
Voor het kamperen kozen we een prachtig eiland uit, inclusief
een grote ijsgrot en kolonie Fur-zeehonden.
Meest spectuculaire was echter het moment toen in het water voor ons een groot
stuk ijsberg afbrak; vervolgens ging de ijsberg (twee keer zo groot als ons
schip) rollen totdat het ondersteboven gedraaid was. Een enorm woest,
luidruchtig en indrukwekkend schouwspel – respect voor de kracht van moeder
natuur!
In de stille Antarctica nacht hoorde ik tijdens het
camperen meer geluiden. Omdat het hier in deze maand boven nul graden is en dus
dooit, hoor je regelmatig het gerommel en geruis van afbrekende gletjsers en
ijsbergen. Het geluid is het meest te vergelijken met onweer – inclusief een
grote klap als een stuk ijs afbreekt en in het water plonst. Meteen begrijp je
waarom we minimaal 200 meter afstand houden van gletjsers....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten