Dinsdagochtend waren we terug bij King George Island. Met
opnieuw een andere uitdaging; de vliegtuigen konden vliegen, maar de zee was
vrij wild met een wind van 30-40 knopen. En we konden alleen het schip af met
alle bagage in zodiacs....
We hadden dus een wild ritje en kwamen vrij nat aan.
Gelukkig droegen we water-afwerende kleding. Onder een strakke sneeuwstorm
liepen we naar het vliegtuig. Het opstijgen van Frey base is nog spectaculairer
dan de landing. Vanwege de korte baan (slechts 1200 meter) draait het vliegtuig
op zijn remmen eerst alle motoren op volle kracht, voordat de remmen losgelaten
worden. Als een vliegdekschip-start knalt het vliegtuig vanuit zijn remstand
meteen hard vooruit. Absoluut spektakel!
En zo sta je na twee uur weer op de grond van het vaste
land van Zuid-Amerika. ’ S Avonds gingen Marcelo (ons Argentijnse teamlid) en
ik uiteten met de heren van DAP; de vliegtuigmaatschappij die voor ons de
vluchten uitvoert naar King George Island met hun spectaculaire British
Aerospace 146 jets. We vierden dat we gezamenlijk de eerste passagiers-nachtvlucht
hadden uitgevoerd naar Antarctica. Ooit.
Woensdagochtend sliep ik even wat bij. ’s Middags ging ik
lunchen met een lokale concurrent; altijd goed om wat leerpunten met elkaar uit
te wisselen. En om even voor vier uur ’s middags begon ik weer aan het lange
traject naar huis. Stap 1; Punta Arenas – Santiago.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten