Volkslied

Als je in het buitenland woont en te gast bent, dan hoort het dat je je aanpast aan de lokale normen en waarden. Dat is Canada niet moeilijk, omdat deze vergelijkbaar – of zelfs in mijn ogen beter – zijn dan in Nederland. Een klein dingetje waar je als Nederlander echter een beetje aan moet wennen, is meer respect voor het volkslied.

Als we in Nederland voor een voetbalwedstrijd het volkslied horen, gaan we rustig verder en bestellen we tijdens het spelen gewoon een paar biertjes. Wellicht lalalalallen we zelfs een beetje mee. Dat is anders in Canada. Elke schooldag begint standaard met het volkslied. En ook al wordt niet perse verwacht dat je meezingt, er wordt wel minimaal van je verwacht dat je stil staat en (als je niet zingt) stil bent.

Voor mij is het elke keer als ik de kinderen naar school breng een race om voor het volkslied weg te zijn, want anders sta je daar nog even. Zoals ook vandaag. Ik redde het net niet; de buitendeur was nog maar 10 meter van mij verwijderd. Even dacht deze botte efficiente Nederlander – “laten we nog even een sprintje trekken”. Maar de eerste klanken van O Canada waren al ingezet. En dan, ja dan pas je je toch aan. En sta je even stil. En ben je even stil. Respect.