De Lagerweijtjes

De Lagerweijtjes

dinsdag 16 juni 2015

North Seymour

Woensdag vertrok onze expeditie-cruise van Baltra. We zouden oorspronkelijk met Zegrahm Expeditions meegaan, maar die raakten door  een last-minute boeking van een gezin van zes vol; en dan gaan uiteraard passagiers altijd voor. Dus werd er voor ons een lokaal alternatief geregeld dat gelukkig ook naar het westen van de Galapagos ging. Want dat was ons belangrijkste doel na vorig jaar; het verkennen van de relatief “nieuwe” en nog steeds vulkanisch actieve westelijke eilanden, nadat we vorig jaar het Noorden, Zuiden en Oosten zagen.

Onze eerste stop was echter een eiland dat we ook vorig jaar aandeden; North Seymour. Een eiland net ten Noorden van het vliegveld eiland Baltra. En ook al waren we  hier voor de tweede keer binnen een jaar, dit gaat nooit vervelen. We zagen met name veel vogels; fregatvogels, blue-footed boobies en de plaatseslijke variant duiven en meeuwen. Het mooie van de Galapagos blijft dat dieren hier nooit hebben geleerd dat mensen gevaar betekenen. Dus leggen vogels gewoon hun eieren direct naast het wandelpad. Dus vliegen ze niet weg, maar blijven ze je op twee meter afstand gewoon met interesse aankijken. Het zit gewoonweg niet in hun genen dat we gevaarlijk voor ze kunnen zijn. En laten we dat alsjeblieft zo houden.

Van de boobies zagen we hoe mannetjes en vrouwtjes elkaar romantisch probeerden te verleiden, maar we zagen ze ook spectaculair van grote hoogte in een hoek van 90 graden als een duikbomwerper naar beneden komen en als een torpedo het water inschieten om visjes te vangen.

We zagen ook veel landleguanen, die door de kids als sport werden geteld. Ze telden er uiteindelijk 26. Uiteraard zaten er ook zeeleeuwen, die zitten hier overal. Het leukste waren twee kleintjes, die geinteresseerd en spelend naar ons toekwamen rennen. Kevin gaf ze meteen de namen “Playfull 1 en Playfull 2”. De kids vermaakten zich trouwens weer opperbest, net zoals vorig jaar, in deze exclusieve en unieke open-air biologieles. Aimee had na vijf minuten de vrouwelijke gids al tot grote vriendin gemaakt, en liep hand in hand met haar aan kop. En Kevin speelde al zijn leerpunten van vorig jaar terug, onze wandelende wikipedia. In een korte evaluatie van de middag, waarbij de gids ons naar ieders persoonlijk hoogtepunt vroeg, antwoorde één Amerikaanse dame dat niet de diertjes maar het aanstekelijke en continue enthousiasme van Kevin voor haar het hoogtepunt van de dag was.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten