Ucayalli river

(geschreven dinsdag 6 mei)

Maandagavond laat kwamen we bij het officiele einde van de Amazone rivier, namelijk het punt waar twee grote “feeder” rivieren het stokje overnemen. De Maranon gaat naar het noorden, de Ucayalli naar het zuiden. Wij volgen de Ucayalli tot in het Pacaya Samiria Reserve, het grootste wildreservaat van Peru.

Om half zeven voeren we weg voor ons eerste uitstapje van de dag. In de vroege ochtenduren zijn apen en vogels bijzonder actief. De kreek die we ingingen was een spiegel onder een felblauwe hemel, wat prachtige plaatjes opleverde. We zagen verder een enorm groot spinneweb, groot genoeg om vogels in te vangen, dat blijkbaar niet bewoond wordt door een enorme spin, maar door duizenden kleine spinnetjes die in een groep wonen en samenwerken om hun prooi te vangen en op te eten. Ook zagen we in een top van een boom een groot wit wespennest... brrr wegblijven. De expeditiestaf vertelde een verhaal dat ooit een stel apen een wespennest pakte en naar hen toe gooide. Ze moesten uiteraard zo snel mogelijk weg zien te komen, kregen de hele wespengroep achter hun aan en zagen later met verrekijkers hoe de apen de larven uit het verlaten nest aten. Hoezo slimme voorouders – het verdrijven van een groep vreemde snuiters en lunch in één actie!

Een interessant moment van de ochtend was dat we een visser tegenkwamen die ons zijn vissen toonde. Nog geen Piranha’s, hopelijk kunnen we de komende dagen op ze vissen. We leerden dat het regenwoud eigenlijk helemaal niet op vruchtbare grond leeft. Het is hier kleigrond, en wat zo knap is, dat het regenwoud eigenlijk zelf door organisch afval voor z’n eigen voedingstoffen zorgt. En dit is gelijk het grote probleem bij het kappen van regenwoud; het kleine laagje bodem met voeding spoelt snel weg, landbouwproducten leveren niet genoeg organisch afval om de bodem in stand te houden, en je houdt dus onvruchtbare grond over.

Na het ontbijt maakten we snel ons tweede uitstapje van de dag. Een bijzonder uitstapje, want we bezochten een dorpje. In dit dorpje leeft geen originele stam, zoals we op zondag bezochten, maar de zogenaamde “river people”, oftewel mensen die zich in de loop van de tijd langs de rivier hebben gevestigd. Het was een enorm leuke ontmoeting, want ze zijn nog niet aan toeristen gewend. Wij worden dus (nog) niet als wandelende geldbuidels gezien, maar als interessante bezoekers. De kinderen van het dorp verzamelden zich al snel om ons heen en we gingen met z’n allen naar het plaatselijke schooltje. Er was vantevoren gevraagd om schoolspulletjes zoals pennen mee te nemen, die hier bijzonder dankbaar in ontvangst werden genomen. Onze gids Johnny is een multi-talent, want hij organiseerde snel een les tussen de kinderen en ons als bezoekers, en beide partijen genoten ervan. Wij kregen vervolgens alles te zien in het dorp, ook hoe de mensen wonen. Supereenvoudig, maar niet echt arm; iedereen heeft hier genoeg te eten, er zijn basisfaciliteiten en de mensen lijken gelukkig met hun leven. We leerden dat ze termietennesten meenemen uit de jungle, om thuis open te breken, de beestjes aan de kippen te voeren, en vervolgens de nesten onder het huis in brand te steken. De rook die hier vanaf komt verdrijft de muggen.

Na de lunch ging ik tijdens de siesta even sporten in de kleine gym aan boord. Toen ik aan het fietsen was zag ik opeens weer dolfijntjes in het water. Later op de dag, toen we met de speedbootjes een uistapje maakten, kwamen we in een grote school van grijze en roze dolfijntjes terecht. De beestjes zijn moeilijk te fotograferen, maar zijn niet bedreigd, omdat ze beschermd worden door oude fabeltjes en verhalen. We voeren vervolgens met onze snelle bootjes door het stadje Requena, waar de houten huisjes prachtig weerspiegelden in het gladde water. We gingen met hoge snelheid door een moeras en zagen een paar luiaards. Om vervolgens weer te genieten van voor mij persoonlijk één van de hoogtepunten van het Amazone geboed; de prachtige zonsondergang.