Zo, de afgelopen
week had ik even wat in te halen met het blog. Dat krijg je als je heel veel
ervaringen en inspiraties opdoet, ze ‘s avonds van je afschrijft, maar geen
internet hebt om ze te plaatsen.
Zaterdag 10 mei
kwam de boot aan in Iquitos en kregen we nog een stadstour aangeboden. Mijn
advies is om deze optioneel te maken en ook een keuze aan te bieden voor mensen
om in een dagkamer van het plaatselijke hotel te relaxen. Iquitos is een
boeiend, levendig stadje, maar tegen de geweldige ervaringen en indrukken uit
de Amazone kan het niet op, dus maakt het weinig indruk. Ik was dan ook
tevreden om om vijf uur op de vlucht naar Lima te stappen. In Lima had ik tweeenhalf
uur, voordat ik de vlucht naar Newark pakte. En daar pakte ik met een
overstaptijd van twee uur het vliegtuig naar Toronto.
Ik kwam zondag
aan en kreeg meteen te horen dat ik meer kinderen krijg. Of kleinkinderen. Of
laten we het gewoon op huisdieren houden. We gingen namelijk ratjes kijken bij
de dierenopvang en Kevin en Aimée vielen als een baksteen voor deze kleine
knuffelbeestjes. Ze waren er meteen stapelgek op. We besloten ze te nemen, maar
moeten eerst nog een kooi, voer, speelgoed etc. regelen. Dus konden we ze nog
niet meenemen. Tot groot verdriet van Aimée, die zich meteen al bijzonder
gehecht had aan één ratje. Brullend zat ze in de auto. Thuis dook Kevin meteen
zijn kamer in, om even later terug te keren met een papieren ratje. Voor zijn
zusje, omdat ze zo verdrietig was. Wat een super broer!
De thuiskomst en
de beslissing om ratjes te nemen werd ’s avonds gevierd met een barbecue.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten