De Lagerweijtjes

De Lagerweijtjes

donderdag 15 mei 2014

Pacaya Samiria, kayaken en dolfijnen

(geschreven donderdag 9 januari)

Donderdagochtend brachten we ook door in het grootste wildreservaat van Peru; Pacaya Samiria. We zagen wederom nieuwe vogels en zelfs een miereneter die hoog in een boom zat. Daarna draaide de boot om en gingen we weer richting Iquitos, stroomafwaarts. Om vier uur maakten we het tweede uitstapje van de dag en dit keer had je de keuze tussen een boottochtje of kayaken. Dat was voor mij een makkelijke keuze, dus peddelde ik even later op een prachtige black river. Men gebruikt hier de uitdrukkingen white river en black river. Een white river is, denk aan rafting, een rivier die gevormd wordt door gesmolten ijs in de Andes, zoals de Amazone zelf. Het is een rivier die wat sterker stroomt. Verwacht echter geen mooi helder water; de white rivers hier zijn allemaal blubberig bruin met een zicht van niet meer dan 2 centimeter... Daarentegen zijn de black rivers wat helderder, ookal is het zicht niet veel meer dan een meter. Je kan dus je snorkelset thuis laten bij een bezoek aan de Amazone. Black rivers hebben hun oorsprong in de jungle en worden gevoed door bron- en vooral regenwater. Ze stromen nauwelijks, waardoor het bos prachtig in het water spiegelt.

Tijdens het kayaken werden we begroet door zoetwaterdolfijnen. In tegen stelling tot wat ik verwacht had, zijn deze beestjes overal en worden ze hier niet bedreigd. Ze hebben de beste berscherming van alle dieren hier; en dit komt niet dankzij de wet maar dankzij fabeltjes. Men gelooft hier namelijk dat de oorspronkelijke bewoners van de Amazone in dolfijnen zijn veranderd. Dus kan je maar beter respect voor de beestjes hebben en ze vooral niet doden... dat kan alleen maar tot hele nare dingen leiden. Hoe dan ook, het is erg effectief om de beestjes te beschermen en dat vind ik geweldig. Ook al zijn ze niet zeldzaam, ze zijn zoals gezegd moeilijk te fotograferen. Als je geluk hebt krijg je een vinnetje op de foto. Maar gisteren had ik de nodige extra geluk en fotografeerde ik een dolfijn midden in zijn koppie. Het was geen roze dolfijntje maar een “gewone” grijze, maar ik was er toch erg blij mee.

’s Avonds na het eten stond ik op het programma als presentator.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten