Ushuaia – het einde van de wereld

Zo noemen ze het hier maar al te graag; het einde van de wereld. Klopt niet helemaal, want er is nog een stukje Chili ten zuiden van Ushuaia en daarna nog wat eilandjes voordat je bij Antarctica komt. En Antarctica is ook uiteindelijk gewoon een continent; de wereld houdt er niet plotseling op of zo. Of is de aarde dan toch plat?

Ushuaia noemt zich ook graag de meest zuidelijke stad ter wereld. Het is totaal niet te vergelijken met het noordelijkste plaatsje ter wereld, Ny Alesund, wat ik afgelopen juni  nog bezocht. http://spitsbergen-met-sawadee.blogspot.com/2010/06/ny-alesund-het-meest-noordelijke.html Want Ushuaia is een echt een stad met ruim 60.000 inwoners. Er zijn ongetwijffeld plaatsjes die zuidelijker liggen, maar geen stad. De omgeving doet een beetje aan als Noorwegen. Bergen, zee, florden, bossen.

Na een lange reis (3,5 uur naar Miami, overstappen, 9 uur naar Buenos Aires, overstappen, 4 uur naar Ushuaia) kwam ik zaterdag net na het middaguur aan op Falkland Eilanden International Airport (Islas Malvines  Internatioal Airport). Wat? Huh? Falkland eilanden? Die liggen hier een behoorlijk stukje oostelijker en zijn helaas voor de Argentijnen toch echt nog Engels. Nou ja, als je de eilanden dan niet kan hebben, dan noem je het vliegveld in Ushuaia toch gewoon het internationale vliegveld voor de Falkland Eilanden?  “Steek je toch een beetje een kleine middelvinger op naar London”, moet er iemand gedacht hebben.

Het is  ook nog steeds een gevoelig punt hier, want ook langs het gehele gemeentehuis hangt een grote banner met de tekst “De Falklandeilanden zijn van ons”.

Ushuaia is voor ons de uitvalbasis voor onze reizen naar Antarctica. We hadden dit jaar één reis die vertrok uit Nieuw Zeeland, maar dat is dan toch nog ruim 5 dagen varen voordat je bij Antarctica bent. Vanaf Ushuaia is dat slechts maximaal 2 dagen, dus bijna alle vertrekken zijn vanaf hier. Wel moet je hiervoor de Drake Passage oversteken, door ons personeel ook wel de “Shaky Drake”genoemd.

Zaterdagmiddag ging ik eerst inchecken in het hotel, even lekker douchen en vervolgens langs bij ons kantoortje. 

Na het bezoek aan  het kantoor besloot ik mijn vermoeidheid en dufheid er even af te lopen door naar de Martial Gletsjer te wandelen. Deze ligt slechts 7 km buiten Ushuaia. Het is een prachtige wandeling, maar de gletsjer zelf stelt niet veel voor. Na de wandeling heb ik gegeten (ik geloof één van de beste steaks ooit) en ben ik gaan slapen.

Zondag was geen rustdag. Integendeel, ik stond half zes op en om kwart over zes stond ik vrolijk aan de pier te kijken hoe de Kapitan Khlebnikov binnenkwam. Dit is kan je wel zeggen ons vlagschip. Een echte volwaardige ijsbreker uitgerust o.a. met twee helicopters.  Na wat formaliteiten ging ik aan boord om met de bemanning en de passagiers te ontbijten. Terwijl de passagier van boord gingen, maakte ik een tour op het schip. Vervolgen had ik een sessie met het expeditieteam. Ik presenteerde wat over mijzelf en mijn plannen en we discussierden over nieuwe ideeen en uiteraard ook de kleine frustraties die leven tusssen een hoofdkantoor en de mensen op het schip. Het was een nuttige sesie, zeker om de banden met deze kant van mijn team aan te halen. De band werd nog sterker toen we daarna met z’n allen het schip klaarmaakten voor vertek en ik daarbij hielp met de rotklusjes zoals laarzen en jassen klaaarleggen in de cabines. Daarna volgde lunch en zat ik nog bij de voorbereidingssessie voor de volgende expeditie . Om even voor vieren verliet ik het schip, want ik had een afspraak met onze plaatselijke agent. Samen maakten we een rondje langs de hotels die we gebruiken. Hij nodigde me ook uit om aan twee excursies deel te nemen op maandag, mijn enige vrije dag hier.

Maandag was het dus excursiedag. ’S Ochtends maakte ik een uitstapje naar het nationale park Tierra del Vuego, of terwijl Vuurland. Een mooi park, helaas dat het in het begin een beetje regende.  En als je het dan toch over het einde van de wereld hebt; in het park eindigt ook de Pan-American highway, 17848 km vanaf het beginpunt in Alaska. Wellicht nog wat voor de toekomst om deze een keer helemaal af te rijden? ‘S Middags maakte ik een uitstapje door het Beagle kanaal, naar o.a. een eilandje met veel zeeleeuwen.

Mooiste verhaal van de dag; De oospronkelijke bewoners (de Yaghan http://nl.wikipedia.org/wiki/Yahgan ) leefden hier NAAKT. Ik benadruk dit niet vanuit een erotisch perspectief of vanuit een “kijk hen nu in eens in  hun blote ....”. Nee, wat ik zo opvallend vind is combinatie van dit feit met de gemiddelde temperatuur hier (10 graden in de zomer en 0 graden in de winter). Ik bedoel maar, niet de ideale temperatuur om de nudist uit te hangen. Daarom hielden deze mensen 24 uur per dag en overal (thuis, maar ook in de jacht-kano’s) een vuur aan. En toen hier de Spanjaarden kwamen en al deze vuren zagen, gaven ze het de naam “Tierra del Fuego”, oftewel Vuurland.

Het wordt nog mooier; behalve vuur was ook vet belangrijk om naakt in deze omgeving te overleven. Dus jaagden de mannen op zeehonden, voorgeroeid door, jawel, hun vrouw. Die hadden dus niet te klagen over de kou, die roeiden zich wel warm. Als beloning mochten de vrouwen dan in het ijskoude water duiken; ook het opduiken van schelpdieren behoorde tot hun taak.  Tja, de tijden zijn veranderd......