Enigszins bevreesd keek ik aan tegen dag 2. Twee passen moesten we over, en ik was erg kappot gegaan op de eerste dag. Het begon meteen goed met de beklimming van de eerste pas, het dak van deze tocht, met een hoogte van 4200 meter. Genaamd Ahra Warmiwanusca, oftewel vrijvertaald de optimistische en veelbelovende naam 'dode vrouwenpas'. Het was wederom een zware klim, maar ik voelde me een stuk beter dan de dag eroor. Ik denk dat ik even moest wennen aan de grote hoogte.
Het behalen van de top werd gevierd. Het was het dak van de tocht, dus het hoogste punt. Het was volgens mij ook het hoogste punt wat ik tot nu toe hebt bereikt in mijn leven. De medicijnman werd erbij gehaald, om een spiruteel ritueel te houden. Hij komt uit een klein afgelegen dorpje, dat afstamt van de Inca's, dus is nog helemaal opgevoed met de oude rituelen. Op de top werd onze 'negatieve energie' weggenomen en vervolgens geofferd aan moeder aarde. De Inca's aanbidden vooral de aarde en de natuur, niet helemaal onlogisch als je de omgeving in oogschauw neemt. Naast het ritueel moest er ook spiritueel gezopen worden. Iedereen kreeg een glaasje maiswhiskey. Heel sterk en niet te zuipen. Maar gelukkig was het ook de bedoeling om enkele druppels aan moeder aarde te geven; ik gunde moeder aarde een half glas.
Na de pas volgde een lange afdaling. Een stuk makkelijker dan omhoog, maar je moest wel blijven uitkijken, want het eeuwenoude pad en trappen waren zeer ongelijk. In het dal volgde onze lunchstop, genaamd Pacaymayo op 3600 meter hoogte. Na lunch volgde een tweede, stijl klim naar de volgende pas, genaamd Abra Runkurakay, op 3950 meter. Wederom zwaar, maar halverwege konden we stoppen bij een Inca ruine genaamd Runkurakay. Het is een ruine van waarschijnlijk een oude overnachtingsplaats voor de pelgrims, zeg maar hotel, gebouwd op een plek met een geweldig uitzicht.
Na de top volgde wederom een lange afdeling, waarbij we nog een ruine van een oude Incastad bezochten (Sayacmarca) gebouwd op wederom een geweldig uitzichtspunt. 30 meter daaronder lag nog een ruine, Conchamarka, een oud restaurant of zelfs keuken voor de stad gebouwd op de kliffen. De laatste meters van de tocht ging door de clouds forests, oftewel bossen waar de wolken doorheengeblazen worden, waardoor het een vochtige jungle is. Ook een beetje spooky, met flarden wolken die door de boomtoppen zweven. De camping bevond zich vandaag op 3500 meter, genaamd Chaquicocha.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten