Actief in de wolken

Zaterdagochtend was er nog niets van te merken dat we in de cloud forest zaten; het was prachtig  zonnig weer. We keken als eerste onze ogen uit in het El Establo resort; dit bevindt zich op een ongeloofelijk groot stuk eigen grond. Ondanks de omvang voelt het toch kleinschalig aan, doordat de kamers in groepjes verspreid liggen over het terrein. We moesten daardoor wel de auto pakken naar het ontbijtrestaurant.

Om half elf werden we opgehaald om naar een actief park in de cloud forest te gaan; het Selvaturapark.Als eerste kregen we daar een wandeling met een gids door het regenwoud en wederom over hangbruggen door de toppen van de bomen. Het bos was weer geweldig; super groen, maar afwisselend. Regematig waren er mooie bloemen en veel prachtige vogels, vlinders en insecten zoals een wandelende tak. Zonder de gids hadden we de meesten niet gezien.

Bij terugkomst in het centrum zagen we weer een white–nosed Coati. Na hem wat nader bestudeerd te hebben, lijkt dit beest toch minder op een miereneter, maar meer op een zeer grote wasbeer met een lange staart.

Om één uur begonnen Kevin en ik aan een canopy (ziplining) tour door de cloud forest in het Selvaturapark. Dit is één van de langste canopy trajecten in Costa Rica en vooral het laatste stuk is spectaculair; een zipline stuk van een kilometer van een top van een heuvel over een vallei naar een andere top; je lijkt echt even een stukje te vliegen. Voor het eerste stuk zagen we nog een aantal brulapen. Kevin deed weer alles met plezier en zonder enige aarzelling, zoals bijvoorbeeld de “Tarzan Swing” met een klein stukje vrije val. Bij terugkomst wilde hij nog een keer, zodat Isabelle kon aansluiten. Ik nam met Aimee een kijkje in de kolibrie-tuin, met, hoe kan het ook anders, tientallen zoemende kolibrie’s die op de voederbakjes afkwamen. Je kon deze kleine spectaculaire beetsjes in allerlei kleuren tot op een meter naderen.

Aimee en ik gingen met een eerder busje terug naar het hotel, omdat de totale canopy tour bijna twee uur duurt. Op de terugweg zagen we een coyote. De wolken trokken langzaam de bergen in en even later begon het hard te regenen. Het zwembadje in El Stablo is gelukkig overdekt, hoewel aan de zijkant open. Aimee en ik brachten daar de tijd door totdat Isabelle en Kevin teurgkwamen. Isabelle was behoorlijk beurs aan één kant; bij een canopy-traject werkte de rem aan het einde niet, dus was ze in volle vaart tegen de reling aangeknald. Gelukkig geen serieuze blessures. Bijkomen deden we weer in het uitstekende restaurant Laggus. Echt geweldig goed eten.