Terug in Spitsbergen

(geschreven maandag 14 april)

Maandagmiddag kwam ik in Spitsbergen aan. Hier begon ooit, vier jaar geleden, mijn eerste kennismaking met Quark. http://spitsbergen-met-sawadee.blogspot.ca/. Sinds die tijd ben ik niet meer teruggekomen naar deze unieke plek op de wereld; ik had meer aandacht voor het zuiden (Ushuaia/Antarctica).

Spitsbergen ligt zo’n anderhalf uur vliegen vanaf het noordelijkste puntje van Noorwegen, op 78˚ noorderbreedte. Bij de landing begrijp je waarom Barentz het Spitsbergen noemde; de eilanden zijn bergachtig met stijle, spitsachtige toppen. Het is een schitterende omgeving, hoewel er ook stukken behoorlijk industrieel zijn. Mijnbouw (steenkool) was hier ooit groot en er zijn nog steeds enkele mijnen open. Zelfs dwars door het hoofdstadje, Longyearbyen, staan enkele oude houten stellages waarlangs ooit steenkool getransporteerd werd.

Mijn reisgenoot Alex McNeil, vier geleden expeditie-gids op mijn eerste reis, is inmiddels opgeklommen tot expedieleider. http://www.quarkexpeditions.com/en/why-quark/our-people/expedition-team/alex-mcneil. Onze agent in Spitsbergen nodigde ons maandagmiddag uit voor een uitstapje met een sneeuwmobiel. Het was een prachtige zonnige dag, wat de omgeving nog mooier maakte. Vier uur lang scheurden we door de verlaten witte valleien met rotsachtige toppen. Toen we stopten om wat rendieren te bekijken liepen er opeens vanuit het niets ook wat rendieren langs ons heen. We bezochten een bizarre ijsgrot met de mooiste vormen, uitgeslepen door moeder natuur.

’s Avonds hadden we een etentje met Frigg, die vanuit Longyearbyen de organisatie van Arctic tour-operators AECO aanstuurt. http://www.aeco.no/ Longyearbyen heeft best een redelijke selectie aan restaurantjes en barretjes, en we eindigden dan ook in een gezellige whiskey-bar. http://karlsbergerpub.no/ Het was nog steeds licht buiten; ik heb nooit beseft dat het hier al in april 24 uur per dag licht is.