Verrassend hoe het weer hier kan omslaan. Want zaterdagochtend was er niet veel meer aan de hand en nam de wind snel af. Om 10 uur gingen de zodiacs in het water en maakte we een geslaagde landing in Whalers Bay op Deception Island. Een geweldige plaats. Niet zo vangwege het dierenleven, hoewel we toch ook weer een paar pinguins en zeehonden tegenkwamen. Maar met name vanwege het woeste vulkanische landschap en de resten van een oude Noorse walvisvangstbasis en een oude Engelse basis.
De Noren waren hier tot de jaren dertig van de vorige eeuw om walvissen te vangen en te verwerken. Er zijn achtergelaten bootjes, hutjes en grote walvisolietanks. In 1944 namen de Engelsen een militaire basis in gebruik, omdat ze bang waren dat de Duitse U-boten hier zouden komen. Iets wat nooit gebeurde, zodat na de oorlog het al snel een wetenschappelijke basis werd. In 1967 werd de basis geevacueerd, na een vulkaanuitbarsting. Al snel keerde men terug, maar toen er in 1969 weer een eruptie plaatsvond, vond men het wel welletjes.
De plek is absoluut fotogeniek. Dat komt door het zwarte vulkanische gesteente , zand en stof in combinatie met wit sneeuw en ijs. Dat geeft een raar contrast; het lijk wel of alle foto’s zwart-wit zijn genomen, dat niet waar is. De objecten van beide oude basissen en veel walsvisbotten vullen het plaatje verder in.
Na de landing gingen met de Sea Spirit verder de krater in naar het vastijs aan het einde. De kapitein durfde voorzichtig een heel klein stukje in het ijs te varen, want een mooie ervaring was en weer prachtige plaatjes opleverde. Daarna gingen we door de nauwe uitgang weer de vulkaan uit en de zee in. Op weg voor een tocht van ca 10 uur naar het “vaste land” van Antarctica. Het is duidelijk dat we verder zuidelijker afzakken, want de zee is bezaaid met grote ijsbergen en heel veel kleine stukken ijs.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten