Samen reden we vervolgens naar het vliegveld. Hier begon de chaos. Lange rijen voor alle balies en security, geannulleerde vluchten, vertraagde vluchten. Maar onze vlucht van half twaalf zag er nog steeds goed uit. Dat veranderde tegen instaptijd plotseling; op de monitor verscheen het bericht “ask agent”. Er was echter nergens iemand van Aerolinas Argentinas te bekennen. Na een tijdje werd twee uur als nieuwe vertraagde vertrektijd vermeld. OK, maar even wachten. Tegen twee uur werd de melding weer “ask agent”. Toen ik om kwart over twee iemand vond van de lucht vaartmaatschappij, werd mij doodleuk verteld dat om twee uur het instappen zou beginnen. Ahum mevrouw, dat was een kwartier geleden. Waarop mevrouw geirriteerd wegliep... Dat gebeurde niet alleen met mij en mijn vlucht, maar met vele vluchten. Een uurtje later sloeg de vlam in de pan, toen mensen het niet meer langer pikten en agressief werden. Er werd geschreeuwd, gehuild. Personeel van Aerolinas Argentinas werd bedreigd en vluchtte een slurf in. Een ongeloofelijk schouwspel. Een half uur later kwam een soort van directeur uitleg geven. “Het was allemaal de schuld van (a) een aswolk, (b) een staking van verkeersleiders (3) technische problemen in de toren (4) Voor uw eigen veiligheid (5) alle redenen hierboven; kies zelf maar uit, als je Aerolinas Argentinas maar niet de schuld geeft. En nee, denk niet dat we iets gaan doen om jullie armzielige passagiers te verzorgen of te ondersteunen, drink maar gratis kraanwater op het toilet en als je honger hebt eet je maar je schoenen op”. Dit laatste zei hij eerlijk gezegd niet letterlijk, maar het kwam er zo ongeveer wel op neer.
Na nog een uur wachten werden alle vluchten officieel geannuleerd. In de chaos die volgde had ik snel Berry’s koffer te pakken, maar raakte ik even Berry kwijt. Toen we de rij voor de omboek-balie zagen (200 meter minimaal, dat is niet overdreven), vluchtten we maar weg van het vliegveld. Op kantoor in Toronto werden onze tickets omgeboekt naar de eerste vlucht de volgende ochtend, waarvoor Aerolinas Argentinas ook nog eens extra geld durfde te vragen want het waren volgens hen duurdere stoelen. Schandalig!
Maar het was gelukkig lekker weer in BA; op een terrasje kwamen we snel bij met een heerlijke fles Malbec en een megagroot vlees- en kaasplankje. Zo groot dat we daarna geen avondeten meer wilden.
Zaterdag stonden we om half vijf weer op het vliegveld. Het liep soepeltjes en redelijk op tijd zaten we in ons vliegtuig. Maar niet voordat Aerolinas Argentinas ons weer verbaasde met hun dramatisch slechte service en organisatie. Er stonden namelijk heel veel mensen op de standby lijst, die geen stoel hadden kunnen bemachtigen. Toch sloot de deur van het vliegtuig met ca 30 open stoelen. Ik heb een foto gemaakt om ze hiermee nog eens om hun oren te slaan. Maar goed, wij vertrokken dus en hadden 3,5 uur om te genieten van de uitstekende service aan boord.
Al snel werd er koffie gezet door de stewardessen. Maar wat gebeurde er?!?! Ze trokken samen met z’n viertjes in het voorste keukentje, de modeblaadjes werden erbij gehaald en er werd een uur lang lekker koffie gedronken en gebabbeld terwijl ze de passagiers lieten stikken. Na een uur hadden ze toch zoiets van “shit, we hebben nog wat vee in de kist zitten”. In tien minuten reesde ze door de machine. Keuze was koffie of water of niets. Toen ik om een colaatje vroeg kreeg ik een hele boze blik; of ik niet begrepen had dat de keuze water of koffie was? Na die tien minuten dienstverlening, gingen de dames weer in het keukentje zitten, werden de gezellige roddelgesprekken weer opgestart, de blaadjes er weer bijgehaald en werd voor mijn neus lekkere colaatjes (met ijsblokjes) ingeschonken voor elkaar. Laten die klanten toch de pleuris krijgen he dames!
Je begrijpt dat Aeroloinas Argentinas voor de rest van mijn leven op de eerste plek staat van slechtste luchtvaartmaatschappij ter wereld. Jawel, in vergelijking met Aerolinas Argentinas is Ryanair een first-class ervaringsfeest. Aerolinas Argentinas is het afvalputje van alle luchtvaartmaatschappijen. Aerolinas Argentinas is het schoolvoorbeeld van dramatische klantenservice en gebrek aan respect voor de klant. Had ik al gezegd dat ik niet zo tevreden was over mijn ervaring met Aerolinas Argentinas?
Goed, we kwamen dus uiteindelijk aan in Ushuaia. We lunchten op de Ocean Nova en ik had een paar minuten de tijd om ons team toe te spreken, want het schip zou ’s middags al vertrekken. Berry en ik vertrokken om half vier al weer uit Ushuaia met een klein bootje naar Puerto Williams. In 1,5 uur staken we de Beagle Channel over naar Chili. Puerto Williams is het meest zuidelijke stadje ter wereld. Er is nog een vissersdorpje zuidelijker (Puerto Toro), maar dit is eche een gehucht. Puerto Williams heeft tenminste nog een pier, douane en zelfs een vliegveldje. En een hotel. Het meest zuidelijke hotel ter wereld. Met een manege. De meest zuidelijke manege ter wereld. En een golfbaantje. Jawel, de meest zuidelijke golfbaan ter wereld. We troffen in het hotel een aantal chileense zakenpartners van ons. Het hotel hadden we helemaal voor onszelf, want het seizoen is hier nog niet echt begonnen. Uiteraard werden we betreft eten en drinken helemaal in de watten gelegd. We maakten ook nog een uitstapje naar het uitstekende Antropologisch mesuem van Puerto Williams (waarschijnlijk het meest zuidelijke antropologische museum ter wereld). Dit museum is echt een verrassing; het gaat over de oorspronkelijke lokale bevolking uit vuurland, de Jaghan. Ik schreef al eerder dat deze mensen naakt leefden (en dat de vrouwen in het ijskoude water doken om schelpdieren te zoeken). Opwarmen deden ze bij een vuurtje, vandaar Vuurland http://lagerweijtjestoronto.blogspot.com/2010/11/ushuaia-het-einde-van-de-wereld.html. Wat ik in dit mesuem leerde, was dat bijna alle Jaghan uigestorven zijn. Want wat gebeurde? Wij westerlingen kwamen op bezoek met onze morele standaard (met name evangelisten). En wat dachten zij? “Aaaahhhhh, wat een arme zielige mensjes, laten we ze kleertjes geven”. Dus werden de Jaghan in kleren gehezen vol met westerse virussen en bacterieen waartegen ze niet bestand waren.... oeps foutje.
Zondag brachten we een bezoek aan, jawel, het meest zuidelijke bos ter wereld. Ik verzin het niet! We werden rondgeleid door twee wetenschappers die daar op dit moment ondezoek doen. Interessant, want zo ga je opeens heel anders naar het bos kijken. We werden vooral gewezen op de verscheidenheid van de mossen en schimmels; we kregen allemaal een vergrootglas om ze van dichtbij te bekijken. De rust en natuur waren enorm; dit voelde echt als het einde van de wereld.
Helaas was het om half vier weer tijd om terug te gaan naar Ushuaia. Een interessant ritje, want het kleine bootje werd behoorlijk heen en weer geslingerd door het wilde water. De zeemansbenen werden alvast getest voor “De Drake”. Even over zessen kwamen we aan in ons hotel, waar mijn koffer op mij stond te wachten. En zo kwam alles toch weer goed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten