Dooi en hockey

De dooi zette donderdag en vrijdag inderdaad door. Niet dat we er blij mee waren. Zoals eerder geschreven geeft dooi een enorme zooi. Grote plassen die niet weg kunnen stromen, viezigheid, slush. En erger; de combinatie van sneeuw, natte sneeuw, regen en ijzel met temperaturen rondom het vriespunt maakt alles spekglad. Geloof me, je kan beter een temperatuur hebben van -15c met 15cm sneeuw.

Donderdagavond om kwart voor zes werd ik dan ook door Isabelle opgebeld met de boodschap dat Renee helemaal vast stond. Voor haar was een bus geschaard en achter haar was een botsing gebeurd. Ik sprong snel in de auto om de kids op te halen. Ik wist binnendoor, door woonstraten, de school in twintig minuten te bereiken, zodat ik nog enigszins op tijd was.

Vrijdagochtend was het niet veel beter. Ik zag dat onze stoep in een ijsbaan veranderd was, uitstekend geschikt voor het Nederlandse schaatsteam om nieuwe persoonlijke records op te rijden. Voorzichtig pakte ik mijn emmertje zout en schuifelde het ijs op. Het was echter bijzonder erg glad; ik ging meteen onderuit en kwam hard op mijn borst terecht. Ik denk dat ik wat ribben gekneusd heb, want ik heb best wel wat pijn. Ben benieuwd of het voor mij nog skiën wordt dit weekend.

Over wintersporten gesproken. De Candezen zijn zoals gewoonlijk erg ingetogen met hun succes op de Olympische spelen. Grappig is echter om te zien dat, zodra het op ijshockey aankomt, de emoties loskomen. Donderdag speelde de Candese dames de finale tegen de VS. In de laatste minuut stond Canada nog met 2-1 achter, maar na verlenging werd er met 2-3 gewonnen; goud! Vrijdag volgde de halve finale bij de mannen. Weer speelde Canada tegen de VS, met bijna dezelfde emotionele lading als Nederland-Duitsland met voetbal. Canada won weer, tot grote vreugde van de mensen hier. En toen ik ’s avonds thuis kwam zij Kevin tegen me “Papa, WE hebben vandaag gewonnen, WE hebben vandaag de VS verslagen met 1-0”. Ben benieuwd of hij ook in de wij vorm praat als Nederland komende zomer het WK speelt!